Thuiskomen

De vakantietijd is voorbij. Ook wij zijn op pad geweest, naar Italië, Schotland, Duitsland, Terschelling en zelfs naar Zweden.
Nu is de school weer begonnen, het ritme van vroeg opstaan opgepakt, werken, of thuis zijn en gasten ontvangen. Het is goed. Ook al zijn we ons hele leven wel op reis,
het mooie is altijd als je ergens thuis kunt komen. Voor veel mensen is dat anders: ze zijn op de vlucht, altijd op reis, nergens thuis, nergens welkom.
Het is daarom niet meer dan vanzelfsprekend dat wij tijdelijk onderdak bieden aan zulke mensen. Juist omdat we zelf gezegend zijn met een dak boven ons hoofd en voedsel op ons bord. Een gemeenschap van mensen die zorg draagt voor elkaar, naar elkaar omziet, naar anderen omziet.
Wij zijn nu in onze gemeenschap met 6 volwassenen en 2 kinderen. Er breekt een nieuwe periode aan waarin we op zoek gaan naar een nieuw evenwicht.
We gaan kijken naar onze manier van naar buiten treden, via website, facebook, nieuwsbericht. Het zal zich in de komende maanden uitkristalliseren…..
Een gedicht, geïnspireerd op het verhaal van de verloren zoon

 

Thuiskomen

Een lange vakantie
ver van huis, nieuwe mensen ontmoet
zand tussen je tenen, tropische nachten
en dan….
je eigen bed, vertrouwde geluiden
de geur van versgebakken brood,
thuiskomen….

De zieke vrouw
van onderzoek naar onderzoek
onzekerheid en angst, onbegrip
en dan….
iemand, luisterend aanwezig;
overgave, loslaten,
thuiskomen…..

De oudste zoon
thuisgebleven bij zijn vader,
maar verdwaald in zichzelf,
verbitterd.
thuiskomen….

De jongste,
weggegaan, ruimte zoekend,
ver van huis zichzelf gevonden,
omgekeerd, met open armen ontvangen,
thuiskomen…..

Mensen als wij,
heimwee, pijn om verloren zelf,
verlangen naar thuiskomen
bij God, bij ons Zelf.