Elk jaar staan wij als Hoogstraatgemeenschap stil bij het sterven van mensen die onderweg zijn naar een beter, menswaardiger bestaan. Aan de randen van Europa lopen zij vast of komen om. Een drama waar wij het liefst onze ogen voor sluiten. Dit jaar is het helaas niet mogelijk op met een grote groep samen te komen en er op deze manier bij stil te staan. Maar…. Op de gebruikelijke plek buiten brandt een kaars, ligt een krans met een gedicht. We zijn stil….. We laten het niet ongemerkt voorbij gaan.
U kunt op deze plek ook even stilstaan als u er langs komt. Ook voor een kop koffie en een gesprek bent u altijd welkom, ook in deze tijd.
Vluchteling?
Maar ik ben geen vluchteling
want ik ben niet gevlucht.
Ik ben weggewaaid, als een blad van een boom.
Er is in ons land een verschrikkelijke wind opgestoken;
een wind vol vuur en verkrachting.
En op ’n dag,
op een dag die ik me niet meer herinner,
op een dag die ik mij niet meer durf te herinneren,
ben ik weggewaaid.
Wie zou er uit zich zelf vluchten
Wie zou er uit zich zelf
Z’n eigen huis
Z’n eigen stad
Z’n eigen land
Z’n eigen familie in de steek laten
En dan ergens aankomen waar je niet welkom bent?
Vluchtelingen zijn nooit welkom
Dat weet iedereen
Dat heeft de geschiedenis al zo vaak bewezen.
Waarom dan een langzame dood
In een vreemd land
Als je op de drempel van je eigen huis
Ook kunt sterven?
Vluchtelingen bestaan niet.
